Ik snakte naar adem, mijn gezicht, mond en tong werden steeds dikker en mijn ademhaling klonk als gepiep. Ik appte in paniek mijn vader die binnen no-time voor de deur stond en mij naar de spoedzorg bracht.
September 2019
Ik ga even terug naar 2019. Misschien weten jullie nog wel de foto’s die voorbijkwamen van Bas en mijn bonusdochter Laurine. Het leek zo’n mooi plaatje en een gelukkig gezin. Maar achter elke muur speelt zich soms een heel ander verhaal af.
Het ging al heel lang niet goed met Bas. Zo was hij onder andere depressief, had een burn-out en daardoor ontstond er een zeer ongezonde relatie. Thuis was voor mij geen rustplek meer, thuis was overleven. Ik draaide twee programma’s en ging met mijn grote droom ‘mijn eigen boek’ langs uitgeverijen in de hoop dat iemand zei: Ja, ik geloof in jou, wij gaan dit doen. Daarnaast deed ik mijn wandel-coachingsessies en hield Charlie’s Kitchen draaiende.
Best veel, achteraf gezien. 😉
Meer dan twee jaar terug heb ik er een jaar uit gelegen met een burn-out. Grootste reden: niet voelen, weglopen voor gevoel en keihard doorrennen. Dit oude patroon kwam terug, zie ik nu maanden later.
Op slot
Ik ging op slot. Ik moest door. Want als ik zou voelen, zou ik breken. En breken… dat kan niet. Ik heb een business staande te houden.
Eind september kon ik niet meer. Ik kon het niet. Ik trok voor de eerste keer de stekker eruit. “Bas: jouw probleem is niet mijn probleem. Ik ben je vriendin, ik kan jou niet coachen.” Het voelde alsof ik zijn moeder was, zijn coach, zijn life-saver. En die rol had ik zelf helemaal aangenomen. Ik wilde ertoe doen, niet kunnen loslaten en een trouwe labrador zijn.
Maar mijn grenzen vervaagden weer, ik hield immers ook veel van Laurine, mijn bonusdochter. Je geeft niet zomaar op, oude overtuigingen kwamen terug en ik besloot het toch weer te proberen. Een stoplichtrelatie die gepaard ging met heel veel stress, pijn en vooral eenzaamheid.
Ik ben een trouwe labrador. Energie, verbinding en trouw zijn voor mij belangrijk in een relatie. Die drie emoties waren er al heel lang niet meer. Van huilen naar woedebuien, stijf staan van de stress naar intens blij worden van mijn werk. Een achtbaan van maanden waarin ik volledig in de overlevingsmodus was. Begin november pakte ik mijn spullen en vertrok (weer) naar mijn ouders. Dit keer, voorgoed.
Mijn keuze?
Ik heb zolang gewacht met dit artikel. En niet omdat ik het niet wilde delen. Ik ben een open boek en denk juist dat mijn verhaal heel veel andere vrouwen gaat helpen die ook in zo’n situatie zitten of die ook een ongezonde relatie hebben gehad. Maar omdat ik dan ga voelen. Geloof mij, ik voel nu. De tranen stromen over mijn wangen, maar het is goed. Het is zelfs heerlijk, een opluchting en bevrijding. Het mag er zijn.
Wat maakt dat je blijft terwijl diegene je niet blij maakt? Geen energie geeft? Vertrouwen geeft of een intens verbonden gevoel?
Deze vragen heb ik mijzelf vaak gesteld. Waarom ben ik gebleven? Waarom heb ik mijzelf afgewezen? Waarom mocht mijn gevoel er niet zijn?
Het is zo makkelijk om naar iemand anders te wijzen en in de slachtofferrol te blijven hangen. Maar eerlijk, wat iemand je ook aandoet, JIJ hebt de keus hoe je ermee omgaat. Dit triggerde mij enorm en maakte mij intens verdrietig. De feestdagen in december voelden dan ook echt als een hel. Ik voelde mij zo eenzaam maar vooral zo ver van mijzelf vandaan. Ik had verdriet, veel verdriet. Waarom ben ik niet lief voor mijzelf?
Ik begon aan mijzelf te twijfelen als coach en zelfs aan mijn programma. Hoe kan het dat ik al die maanden zo goed voor mijzelf heb gezorgd in de zin van gezond eten, blijven trainen/bewegen en ontspanning (wandelen/mediteren) en dat ik toch hier ben beland?
Daar komt het cadeautje, mijn les en inzicht; je moet emotioneel ook in balans zijn. Het cirkeltje moet compleet zijn en ik had een enorme lek/schade waar ik niet de tijd voor nam.
Klaar
Volledig in de overlevingsstand banjerde ik 2020 in. Grote doelen, doorrammen en beuken. Hallo oud patroon.
Ik woon inmiddels alleen in mijn huisje in Wormerveer, wat best veel kost elke maand dus ik ging doen aan de paniek-voetbal. Wat nu als ik mijn huur niet kan betalen en mijn huis uit moet? Hele drama-theater shows schreef ik in mijn hoofd en de kaartverkoop was bewijze van al begonnen.
Zo werkt het niet. Alles gebeurt met een reden. Ik kwam terecht bij Zaripha (soulwork), mijn spirituele coach. Volledig uit mijn comfortzone maar ik wist… dit moet anders. Ik mag weer gaan voelen, daar zit mijn groei. Na de tweede sessie ging ik door een achtbaan van emoties. En zei mijn lichaam het is klaar. Alle angst, pijn, stress en verdriet van de laatste maanden uitte zich in keelontsteking. Een week later het Angina virus en een week daarna een bacterie die er voor zorgde dat mijn hoofd, mond en keel zodanig opzette dat ik op de spoedzorg belandde.
Crashen
Mijn lichaam nam de overhand en zorgde voor mij. Er was maar een manier om terug te gaan naar het hier en nu. Ik was verlamd van alles wat er was gebeurd de laatste maanden en racete als een kip zonder kop door in mijn race-auto. CRASH. En toen moest ik. Ik moest mijn agenda legen, ik moest mij overgeven en gaan voelen. Meer dan twee weken niet kunnen werken en niet eens voor mijzelf kunnen zorgen want ik trok een paar dagen bij mijn ouders in.
Weer een cadeautje; ik kreeg deze tijd met mijzelf om te helen, te transformeren om hierna nog meer impact te kunnen maken.
Jongens, wat hebben we toch een prachtig mooi lichaam. Dat altijd voor ons zorgt en ons altijd geeft wat wij nodig hebben in deze gezonde situatie. Ons hoofd, dat stemmetje in je hoofd verteld je misschien anders maar het gaat om de balans.
Ik voel mij 10 kilo lichter, zachter en liefdevoller.
Ik had nog een diepgewortelde overtuiging dat ik het niet waard was om voor mijzelf te kiezen in een relatie, bij een man, ik wilde erkenning. Dat hij mij nodig had. Maar wat ik eigenlijk nodig had, was deze zorg voor mijzelf.
Ik verdien liefde en zorg. Ik ben goed genoeg en mag er zijn. Maar wat er vooral mag zijn, is mijn gevoel. Ik ben ontzettend goed in mijn grote muil opentrekken over wat ik wel en niet wil. Waar ik blijkbaar minder goed in was, was mijn gevoel uitspreken en zeggen wat het met mij doet.
Een harde maar intens mooie les. En zoals ik al zei; alles gebeurt met een reden.
Laat vooral ook jullie verhalen horen hieronder. Ik weet zeker dat ik niet de enige ben. Heel veel liefs!
Wil jij ook het cirkeltje compleet maken en naar een leven #ECHTINBALANS?
Ik gun het je en ik hoop dat jij jezelf ook dit mooie cadeautje gunt. Klik op de button voor meer informatie over de #echt-in-balans online training.
