#TEAMCHARLIE Kim deelt vandaag een open en eerlijk verhaal. Ze hoopt zo ook anderen te inspireren en het gevoel te geven dat je mag zijn wie je bent. Dat je goed bent zoals je bent. Of je nu wel of niet kinderen krijgt.
Kim
Ik kan geen kinderen krijgen en nee, dat is voor mij niet het einde van de wereld. Sterker nog, ik vind het helemaal niet erg. Ik wil namelijk geen kinderen. Nooit gewild ook. Zo, ik heb het gezegd. Niet dat ik het nooit eerder heb gezegd, want ik ben er altijd erg open over geweest. Maar waarom lijkt de rest van de wereld dat niet te accepteren?
Ik heb dat moederinstinct nooit gehad
Die kinderwens of dat moederinstinct heb ik nooit gehad. Poppen waren best geinig hoor. Maar niet om te bemoederen. Ik speelde er wel mee als mijn vriendinnetjes dat wilden, maar ik was veel meer geïnteresseerd in boeken en voetbal. Echte baby’s kon je aan het janken krijgen als je erin kneep; dat was veel interessanter dan ze de fles geven. Sorry zus!
En toen ik op mijn achtste een acute blindedarmontsteking kreeg, bleek dat er een flink abces was geknapt. Het gevolg – zo bleek jaren later – flinke verklevingen rond mijn baarmoeder, waardoor zwanger worden onmogelijk zou zijn.
Ik weet nog dat, toen ik het ‘slechte’ nieuws hoorde, de arts onrustig over haar stoel bewoog. Ze voelde zich ongemakkelijker met het nieuws dan ik. Ik was gewoon nieuwsgierig over de gevolgen van mijn blindedarmontsteking. Mijn reactie shockeerde haar geloof ik nog meer. ‘Mooi, dan hoef ik me daar geen zorgen over te maken.’ Ik vrees dat de meeste vrouwen dergelijk nieuws een stuk minder positief opvatten.
Relatie
Toen ik tijdens mijn tweede date met mijn huidige vriend – negen jaar geleden and counting! – hem vertelde dat het traditionele huisje, boompje, beestje het met mij niet ging worden, was dat voor hem geen enkele reden om niet met me door te gaan. Ik vond het wel zo eerlijk om het hem zo snel mogelijk te vertellen. En nee, dat vond ik niet eng. Ook al werd ik eerder om die reden afgewezen: ook mannen blijken een droom te hebben om hun eigen kroost op de wereld rond te hebben huppelen.
Met baby’s kan ik echt niets: ik kan nog steeds geen leuke reactie veinzen als een trotse moeder haar nieuwe wolk toont. Dat is altijd ongemakkelijk. ‘Die biologische klok gaat bij jou nog wel tikken’, wordt er al vanaf halverwege mijn twintigste tegen me gezegd als ik weer in zo’n situatie ben beland. Nee, niet dus. En sinds ik weet dat ik geen kinderen kan krijgen, is dat standaard mijn reactie. Een beetje gemeen misschien, want in de regel weet de ander niet waar hij of zij moet kijken. Misschien dat diegene dat beter zelf op zijn biologische klok kan doen.
De buitenwereld heeft het er moeilijker mee dan ik lijkt het wel
Is het nu zo moeilijk om te accepteren dat ik geen kinderen wil? Mijn moeder – die er de laatste tijd wel iets meer moeite mee lijkt te hebben – kreeg ooit een keer van een van haar collega’s naar haar hoofd geslingerd dat het ‘egoïstisch was dat ik haar geen kleinkinderen gunde’. Ja, echt… Sinds wanneer moet je kinderen krijgen voor anderen? Of je zou ook kunnen adopteren… Waarom? Zodat (schoon)ouders een oppaskind hebben? Ik hou van mijn leven zonder kinderen. En als ik gek wil doen, ga ik voetballen met de buurkinderen of neem mijn twee favoriete mannen mee naar de kermis. Ik heb namelijk geen hekel aan kinderen. Ik hoef ze alleen zelf niet.
De vragen blijven komen
Sinds een paar weken heb ik er een nieuwe situatie bij: iemand in mijn naaste omgeving is zwanger. En geloof me, dit kindje gaat een set superouders krijgen. Maar blijkbaar is deze zwangerschap een vrijbrief om me impertinente vragen te stellen. ‘Of ik er geen moeite mee heb’ en ‘wat het met me doet’.
Het lijkt wel of dit het moment is om een complex te krijgen over het feit dat ik niet zwanger kan worden, maar sorry… nee, het doet nog steeds niets met me. Ik krijg wel een complex van iedere keer dezelfde vragen te moeten beantwoorden. Ik appte mijn vriend al de waarschuwing dat de volgende die een soortgelijke vraag stelt, geen net antwoord gaat krijgen.
En nee, niemand hoeft medelijden met me te hebben. Ik vind het alleen zo godsgruwelijk irritant dat ik mezelf telkens moet verantwoorden voor mijn kinderloze bestaan. Ergens ben ik blij dat ik degene ben die geen kinderen kan krijgen en niet iemand die ze wel wil. Een keer heeft de natuur het wel begrepen. Ik heb nooit de behoefte gehad om moeder te zijn van een kind; ik ben liever tante van de hele wereld. Maar dan wel die coole 😉
Liefs,
Kim
