Ik had gister een kennismakingsgesprek met een potentiële deelnemer voor mijn #ECHTINBALANS programma. Ze nam mij mee in het verhaal over haar burn-out. Ik herkende alles. Mijn burn-out heeft mij prachtige dingen gebracht. Het was achteraf een cadeau dat mijn leven compleet veranderde. Maar zo voelt dat niet als je er middenin zit. Vandaag deel ik hoe ik mij voelde tijdens mijn burn-out en wat ik het ergste eraan vond.
Ik ben ik niet
Het allerergste vond ik de teleurstelling naar mijzelf. Ik voelde mij echt de grootste loser en sukkel omdat ik een burn-out kreeg. Want geloof het of niet, het voelde op dat moment alsof mijn burn-out er ineens was en mijn hele leven verpestte. Achteraf was dit een pad van jaren mijzelf wegcijferen, het altijd genoeg willen doen, mijn grenzen laten vervagen omdat ik wilde dat iedereen mij leuk vond, en geen prioriteiten kunnen stellen. Ik schreef daar eerder o.a. deze blog over.
Herkenbaar?
Ik kon niet meer normaal functioneren en moest daarom om hulp vragen. Normale dagelijkse dingen als tanden poetsen waren een hele opgave. Het ergste is dat mensen die geen burn-out hebben of hebben gehad, dit moeilijk kunnen begrijpen. Wat je wel krijgt is veel onbegrip van mensen die geen idee hebben waar jij doorheen gaat. Dat zijn de mensen die oordelen en te beroerd zijn om uit liefde wel begrip te tonen.
Ik heb tijdens mijn burn-out echt mijn vrienden leren kennen. Ik heb afscheid genomen van velen, dat deed ontzettend veel pijn. Alsof ik iets fout had gedaan en niet goed genoeg was. Natuurlijk was dit niet waar. De mensen die ik nu (nog steeds) om mij heen heb, zijn goud en kan ik altijd op bouwen. Onvoorwaardelijke liefde. Dat is veel beter dan al die ‘nep’ vrienden waar je je nooit goed genoeg bij voelt, dat kan ik je vertellen!
Als ik terugdenk aan mijn burn-out denk ik aan:
- eenzaamheid
- veel huilen
- weinig lucht hebben
- geen uitzicht hebben
- verlorenheid
Maar vooral de kleine dingen die ik niet kon. Denk aan even een simpele boodschap doen. Ik weet mij nog zo goed te herinneren dat ik naar de supermarkt ging om pasta te halen. De supermarkt is 5 minuten lopen, ik stond voor het schap met pasta en wist het gewoon niet meer. Ik kreeg een totale black-out, de paniek stroomde door mijn benen en ik barste in huilen uit. Ik heb mijn vader gebeld: “Wil je mij halen?” Meer kreeg ik er niet uit.
De gewone dagelijkse dingen niet kunnen doen, voelde echt vreselijk. Op een dag zaten we in de auto. Ik had net de papieren getekend van het huis, dat ik met mijn ex had en verkocht werd. Mijn vader zei: “Ik ga lekkere verse broodjes bij de bakker halen, blijf je nog even bij ons lunchen? Wat wil je erop hebben?” Ik antwoordde daarop; ik weet het niet. Mijn vader begon beleg te benoemen. Iets knapte in mij. Ik weet het verdomme niet, pa, ik weet het niet!
Boos, heel heel erg boos
Ik was boos. Heel erg boos. Waarom flipte ik om broodbeleg en waarom deed ik zo gemeen tegen de liefste man in mijn leven, mijn vader? Ik ging maandenlang door woede, angst en paniekaanvallen heen. Achteraf was het mijn lichaam dat zei; je doet weer teveel, je gaat weer over je grens.
Voor mij is schrijven helen. Ik deel dit met jullie omdat ik weet dat jij, die dit nu leest met een burn-out, ook sommige dingen zal ervaren. Ik schrijf dit omdat het gewoon f*cking alleen is waar je doorheen gaat. Maar echt, jij gaat hier uitkomen. Als ik het kan, dan kan jij het ook. En ik meen het oprecht: mijn burn-out was een cadeau. Ik had nooit gestaan waar ik nu sta door deze harde lessen die ik heb gehad. Maar je moet ze wel accepteren en omarmen. Stoppen met vechten en gaan houden van jezelf. Want je bent het waard. Dubbel en dwars.
Hoe?
Dat is de meest gestelde vraag die ik krijg. Hoe kwam jij eruit, Charlotte?
Door het te accepteren en mijzelf alle tijd te gunnen, door de keuze te maken dat, wat iemand ook zegt, ik doe wat voor mij goed voelt en wat mijn lichaam aan kan. Ik heb zoveel geprobeerd vanuit wanhoop, om ZO SNEL MOGELIJK weer energie te hebben en ‘normaal’ te functioneren. Dit was niet accepteren en omarmen. Dus het duurde langer en langer.
Was het zo simpel? Eigenlijk wel. Elke keuze bepaalt namelijk hoe jouw leven eruit gaat zien. Ik koos voor mijzelf. Ik accepteerde mijzelf. En ik ben gaan schrijven. Al mijn lessen, al mijn obstakels. Alles. En weet je wat het mooie is, daar is mijn ‘nieuwe’ leven begonnen. Namelijk mijn #ECHTINBALANS programma. Tijdens mijn burn-out besloot ik, ik ga vrouwen helpen die zich net zo voelen als ik. Ik ga ze helpen, zodat ze niet alleen zijn, zodat ze iemand hebben die hen begrijpt, voelt en het ook heeft meegemaakt. Ik deed een opleiding tot transformatiecoach (hoe kan je jezelf transformeren door je manier van denken te veranderen) en deze combinatie met mijn opleiding tot voedingsdeskundige maakte mijn missie compleet.
Nu mag ik dagelijks vrouwen helpen naar een gezonde nieuwe leefstijl die ervoor zorgt dat ze in kleine stapjes weer in hun kracht gaan staan, in kleine stapjes weer dichterbij zichzelf komen, in kleine stapjes meer energie ervaren en de basis gaan leggen: balans.
Hoe fijn zou het zijn als je meer rust ervaart, balans, energie maar vooral weer vertrouwen in je lichaam en jezelf?
Twijfel niet, het is een super fijne groep gelijkgestemden met super mooie waardevolle video’s die jou echt verder gaan helpen.
